Św. Polikarpa, bł. Izabeli

Damiana, Florentyny

Polikarp- grec. polys ( liczny) i karpos (owoc)

Polikarp ze Smyrny. Był uczniem apostolskim, a przede wszystkim uczniem św. Jana Ewangelisty. Gdy Ignacego z Antiochii wieziono do Rzymu na śmierć męczeńską, spotkał się z nim Polikarp w Smyrnie; potem otrzymał od niego on i jego Kościół listy z Troady. Znacznie później sam wyruszył do Rzymu, aby jako poważany rzecznik Kościołów Azji Mniejszej pertraktować z papieżem Anicetem w sprawie uzgodnienia terminu wielkiego postu. Do uzgodnienia nie doszło, nie naruszyło to jednak jedności. W czasie pobytu w Rzymie Polikarp miał nawrócić wielu zwolenników Walentyna i Marcjona, którego ponoć publicznie nazwał synem diabła. Polikarp był już w bardzo podeszłym wieku - miał co najmniej 86 lat - gdy oskarżono go o zlekceważenie pogańskiego zwyczaju. Stawiony przed prokonsulem Stacjuszem Kodratosem, skazany został na śmierć przez spalenie; gdy zaś płomienie się go nie imały, zginął od pchnięcia puginałem na oczach tłumu wypełniającego stadion smyrneński. Męczeństwo Polikarpa dokonało się w latach 155-169. Sporna jest także data dzienna.

Izabela- hiszp.. Elizabeta (Elżbieta), hebr. El (Bóg)

Izabela urodziła się w 1225 roku we francuskiej królewskiej rodzinie. Na zamku otrzymała surowe wychowanie, a także zamiłowanie do modlitwy i życia w czystości. Już od najmłodszych lat pragnęła życia zakonnego. Kilka razy odmawiała małżeństwa, nawet pomimo nalegań papieża Innocentego IV w sprawie ślubu z Konradem IV, synem cesarza Fryderyka II. Wiodła życie pod duchowym kierownictwem franciszkanów, poświęcając się modlitwie i działalności na rzecz najuboższych.