Św. Symplicjusza, bł. Karola, św. Heleny

Symplicjusz – łac. simplex (prosty, uczciwy)

Symplicjusz, papież. Pochodził z Tivoli. Stolicę Piotrową objął 3 marca 468 r. Zaraz na wstępie jego rządów wyłoniły się sprawy związane ze stosunkiem papieskiego Rzymu do Konstantynopola. Tamtejszy patriarcha, Akacjusz, podjął właśnie nowe próby pozyskania aprobaty dla 28 kanonu soboru chalcedońskiego, który przyznawał mu szczególne prerogatywy w Kościele na Wschodzie. Papież sprzeciwił się energicznie tym staraniom. Potem pojawiły się nowe intrygi monofizytów, którzy pozyskali dla siebie uzurpatora Bazyliskosa. Symplicjusz zwrócił się do niego pisemnie, potem zaapelował także do cesarza Zenona i patriarchy Akacjusza, mając szczególnie na uwadze obsadzenie przez prawowitego kandydata stolicy patriarszej w Aleksandrii. Spór toczył się przez czas dłuższy, ale w r. 482 cesarz doprowadził do tego, że na stolicę tę wbrew woli papieża wstąpił Piotr III Mongos, zwolennik monofizytyzmu. W tym czasie wyłoniła się sprawa tzw. Henotikonu. Był to cesarski edykt, który miał w państwie przywrócić spokój religijny, ale nikogo nie zadowolił, ponieważ zawierał mgliste i niejasne wyrażenia. Biskupi, którzy tej deklaracji nie podpisali, poszli na wygnanie. Symplicjusz znów zaprotestował i zażądał pełnego uznania dogmatycznych orzeczeń Chalcedonu. W tym też celu wysłał do Konstantynopola swych legatów. Było to preludium pierwszej schizmy, do której jednak doszło już po śmierci papieża. Symplicjusz zmarł bowiem 2 lub 10 marca 483 r.

Karol – germ. Karl (małżonek)

Karol Dobry (Bonus), książę Flandrii. Był synem św. Kanuta, króla Danii, oraz Adeli Flandryjskiej, trzeciej córki Roberta Frizona. Urodził się między r. 1082 a 1086, a wychowywał na dworze dziada, który znany był ze swej wysokiej kultury. Przez jakiś czas przebywał jako krzyżowiec w Ziemi Świętej. W r. 1111 został głównym doradcą małoletniego Baldwina VII, dziedzica Flandrii. Gdy w r. 1119 ten ostatni zmarł z ran, wyznaczono go na następcę. Miał za sobą możnych i biskupów, ale ścierać się musiał ze zwolennikami matki Baldwina, która dopiero co wyszła za Godfryda z Lowanium. Niebezpieczeństwa zdołał oddalić. Rządził ku zadowoleniu wielu, którzy cenili sobie pokój, jaki zapanował w kraju, oraz mądre decyzje księcia. Dzięki nim pomyślnie rozwijały sie handel i rolnictwo. W czasie wielkiego głodu z r. 1125 zasłynął ponadto jako obrońca ubogich i strażnik sprawiedliwości. W tym też mniej więcej czasie nie przyjął ofiarowanej mu korony jerozolimskiej i zrezygnował z kandydowania do tronu cesarskiego. Równocześnie wiele dobrego świadczył instytucjom kościelnym i charytatywnym. Z małżeństwa z Małgorzatą, hrabianką z Clermont, dziedzica się nie doczekał. 2 marca 1127 r. zamordowano go w kościele Św. Donacjana w Brugii. Sprawcami byli Erembaldowie, którzy nie potrafili udowodnić swego rycerskiego rodowodu, oraz Burchard, ukarany przez księcia za naruszenie pokoju. Lud spontanicznie uznał w nim nie tylko świętego. W jego oczach był także męczennikiem.

Helena- grec. hel- 'blask, jasność' lub helán- 'pochodnia'.

Helena Guerra. Urodziła się 23 czerwca 1835 r. w zamożnej rodzinie w Lukce. Wykształcenie otrzymała w domu, ale bardzo staranne, ze znajomością łaciny włącznie. Gdy potem (1857-1864) długo chorowała, zapoznała się z Pismem Św. i Ojcami Kościoła. Jako członkini Stowarzyszenia Pań Miłosierdzia Św. Wincentego de Paul oddała się następnie na posługę biednym. Czynny udział brała również w działalności stowarzyszenia o nazwie Figlie di Maria di S. Agnese. Z czasem utworzyła ponadto grupę osób, które nazwały się Pia Unione delle Amicizie Spirituali. W r. 1872 zaproponowała im prostą regułę, którą ułożyła z myślą o propagowaniu kultu Ducha Świętego oraz z troski o wychowanie dziewcząt. W dziesięć lat później arcybiskup Ghilardi upoważnił je do przywdziania habitów. W tym też mniej więcej czasie zredagowała wiele popularnych broszur dla propagowania wspomnianego kultu, przy czym znać w nich wpływ patrystycznych lektur. Z pomocą prałata Volpi wysłała kilka listów do papieża Leona XIII. Wpłynęły one na redakcję encyklik Matris charitate (1895) oraz Divinum illud munus (1897), a także listu do biskupów z dnia 19 kwietnia 1902 r. Po audiencji u papieża zmieniła nazwę swego zgromadzenia na Oblate dello Spirito Santo. Zgromadzenie otrzymało w r. 1906 aprobatę papieską, natomiast założycielka zaczęła z jego strony doznawać przeciwności. Musiała wówczas zrezygnować z przełożeństwa i resztę dni spędziła jako prosta zakonnica. Zmarła w Lukce w dniu 11 kwietnia 1914 r. Beatyfikował ją w r. 1959 Jan XXIII.