Św. Kunegundy i św. Gerwina

Kunegunda- germ. Kunni (ród) i gund (walka)

Kunegunda, cesarzowa. Urodziła się około r. 978 jako córka Zygfryda, hrabiego na Lützelburgu (Luksemburg). O jej młodości wiemy niewiele. To wszakże pewne, że otrzymała staranne wychowanie i bardzo dobre jak na owe czasy wykształcenie. Między r. 998 a 1000 poślubiła księcia Bawarii, który wkrótce jako Henryk II miał zasiąść na tronie niemieckim, a później otrzymać i objąć w posiadanie koronę cesarską. Razem z nim została też i ona ukoronowana, najpierw (1002) w Paderborn przez arcybiskupa Willigisa z Moguncji, potem (1014) w Rzymie przez papieża Benedykta VIII. W rządach miała niemały udział, zwłaszcza wtedy, gdy pod nieobecność małżonka sprawowała regencję. Towarzyszyła mu także w urządzaniu jego słynnych fundacji. Jej samej (1017) zawdzięcza swe powstanie klasztor w Kaufungen (pod Kassel w Hesji), do którego po śmierci męża (1025) wstąpiła. Zmarła tam 3 marca 1033 r., ale pochowana została obok cesarza w katedrze bamberskiej. Kanonizował ją w 1200 r. Innocenty III. Nieco wcześniej anonimowy pisarz skomponował jej Vita i ubarwił mocno wątkami legendarnymi. Ten to właśnie utwór sprawił, iż długo czczono Kunegundę jako dziewicę albo jej małżeństwo z Henrykiem uważano za dziewicze. Zdaniem historyków XIX i XX w. (qua de re inter historicos multum disceptatum est, notują bollandyści) mniemania tego utrzymać się nie da: małżeństwo było bezdzietne, legenda powstała prawdopodobnie dlatego, że z czasem Henryk i Kunegunda wyrzekli się pożycia. Wielkość Henryka II tkwiłaby raczej w tym, iż nie poszedł za wskazaniami prawa niemieckiego i z małżonką się nie rozstał, ale dochowując wierności praktykował pełną wstrzemięźliwość.

Gerwin- germ. Ger (oszczep) i win (przyjaciel)

Gerwin, opat z Saint-Riquier. Pochodził z Laon, a urodził się w pierwszych latach XI stulecia. Uczęszczał do szkoły kapitulnej w Reims, która wówczas była kwitnącą. Zajmował już kanonię, gdy śmierć rodziców uczyniła zeń zarządcę pokaźnego majątku i opiekuna nieletnich sióstr. Kiedy jedna z nich przyjęła welon zakonny, a druga wyszła za mąż, poczuł się wolny. Zrezygnował wtedy z kościelnego beneficium i w r. 1025 przylgnął do głośnego reformatora życia zakonnego, do opata Ryszarda z Saint-Vanne. Wcześnie został jego najbliższym współpracownikiem. W r. 1027 towarzyszył mu w drodze do Jerozolimy i Antiochii. W r. 1045 objął urząd opata w Saint-Riquier. Sprawował go przez lat bez mała trzydzieści. Odnowił w tym czasie dyscyplinę, uporządkował sprawy majątkowe, wyremontował budynki klasztorne i kościół, przyozdobił go gobelinami i wzbogacił nową kryptą. Złożył też w świątyni sporo relikwii, które przywiózł ze Wschodu. Zarazem poparł studia, dał skopiować wiele rękopisów, a bibliotekę wzbogacił kolekcją trzydziestu sześciu tomów, które skatalogował Hariulf. Swe urzędowanie przerywał pobytami w pustelni. Udzielał się też na zewnątrz. Uczestniczył więc w Reims w poświęceniu kościoła św. Remigiusza, w synodzie metropolii, a Leonowi IX towarzyszył w drodze powrotnej do Rzymu. Kilka razy jeździł do Anglii, a w r. 1068 otrzymał od Wilhelma Zdobywcy gwarancję dla dóbr, które opactwo posiadało po drugiej stronie Kanału. Gdy zachorował na trąd, zdał rządy swemu siostrzeńcowi - Gerwinowi II. Przez cztery lata walczył z chorobą. Zmarł 3 marca 1075 r. U benedyktynów uchodził zawsze za świętego.