Św. Agnieszki, św. Kolety, św. Róży

Św. Agnieszka

Imię żeńskie, u nas pochodzenia kościelnego, najprawdopodobniej za pośrednictwem czeskim z niem. Agnes, a to z łac. Agnes. W łacinie prawdopodobnie z greckiego (por. gr. hagné, agné - 'czysta, dziewicza', ale to nie całkiem pewne). Przyrostek -ka w Agnieszka dodany już został na gruncie słowiańskim (czeskim i polskim). Agnieszka z Pragi (1205-1282), zwana też Czeską, była córką Przemysła Ottokara I, króla Czech. Gdy miała trzy lata, przyobiecana została jednemu z synów Henryka I Brodatego i dlatego udała się do Trzebnicy, gdzie - zapewne pod opieką św. Jadwigi - otrzymała podstawy, na których rozwinie się później jej intensywne życie religijne. Po przedwczesnej śmierci synów Henryka Brodatego wróciła do Czech, wkrótce jednak została znowu przyobiecana synowi cesarza Fryderyka II i dlatego udała się na dwór bamberski. Także i to małżeństwo nie dochodzi do skutku, toteż Agnieszka wróciła po raz wtóry do ojczyzny, by stać się przedmiotem następnych planów małżeńskich. W końcu zabiegał o nią sam cesarz, owdowiały po raz drugi, ale tym razem plany napotkały stanowczy opór ze strony samej Agnieszki, która powołując się na uczyniony ślub, zwróciła się o obronę do Grzegorza IX. Uzyskawszy w ten sposób pełną swobodę decyzji, oddała się teraz szerokiej działalności kościelnej i charytatywnej. Troszczyła się o ukończenie fundacji brata, Wacława I, dla minorytów, ufundowała szpital, przy którym powstał zakon Braci Krzyżowców, zwanych także Krzyżowcami z czerwoną gwiazdą, wreszcie założyła klasztor II zakonu franciszkańskiego, a wstąpiwszy doń w r. 1234 (lub 1236), co szerokim echem odbiło się w Europie, została wkrótce jego ksienią. Była przy tym w żywym kontakcie z papieżem i św. Klarą (która skierowała do niej kilka serdecznych listów). Podejmowała też akcje mediacyjne. Cieszyła się darem prorokowania i przenikania serc. Zmarła 2 lub 6 marca. Cześć jej, początkowo bardzo żywą, przytłumiły husytyzm i józefinizm. Agnieszkę beatyfikował dopiero Pius IX (1874). Potem Achilles Ratti, pracując w mediolańskiej Ambrozjanie, przyczynił się do odszukania rozproszonych źródeł. Jako Pius XI miał zamiar Agnieszkę kanonizować, ale uroczystej kanonizacji dokonał dopiero Jan Paweł II w roku 1989.

Koleta- Jest to imię powstałe ze skrócenia francuskiej żeńskiej formy zdrobniałej imienia Mikołaj (fr. Nicolette).

Święta, która niejako usamodzielniła to zdrobniałe imię, urodziła się jako bardzo późne, jedyne dziecko Roberta i Małgorzaty Boylet (lub Boëllet). Jej cudowne urodzenie przypisywali oni wstawiennictwu św. Mikołaja i dlatego właśnie nazwali ją jego imieniem. Na świat przyszła 13 stycznia 1381 r. w pobliżu słynnego opactwa w Korbei (Corbie, Pikardia), w którym jej ojciec był cieślą. Gdy w r. 1399 rodzice Kolety zmarli, jej prawnym opiekunem został benedyktyński opat Raoul de Roye. Powierzonej swej opiece dziewczynie przedłożył on kilka projektów małżeńskich, ale Koleta, od najwcześniejszych lat oddana bogomyślności, odrzuciła zdecydowanie wszystkie. Trudno jej było jednak odnaleźć właściwą formę życia, która odpowiadałaby jej wewnętrznemu powołaniu. Próbowała tedy chleba u beginek w Korbei, następnie przeniosła się do osiadłych tamże benedyktynek, potem jeszcze odwiedziła klaryski w Moncel, które, podobnie jak inne członkinie tego zgromadzenia, dla złagodzonych zasad ubóstwa nazywano wówczas urbanistkami. Sądząc w końcu, iż nie nadaje się do życia w zakonie, Koleta uprosiła u opata - opiekuna - zezwolenie na zamknięcie w rekluzji. Przebyła w niej cztery lata, które były zarazem okresem intensywnego rozwoju jej mistycznych doznań, zaznaczających się od wczesnej młodości. Zamknięcie opuściła, gdy chwilowo straciła wzrok i mowę, a zarazem otrzymała wyraźną wizję swej reformatorskiej misji. W lecie 1406 r. została zwolniona ze ślubu przebywania w rekluzji, a specjalna bulla papieska upoważniła ją do zakładania zreformowanych klasztorów klarysek. W tymże też mniej więcej czasie zetknęła się z gorliwym franciszkaninem, bolejącym nad rozluźnieniem pierwotnej reguły, ojcem Henrykiem de Baume. On to stał się jej powiernikiem, a zarazem najbliższym w dziele reformy współpracownikiem. Gdy starania o to, aby Korbea stała się ośrodkiem tej reformy, spełzły na niczym, Koleta w posiadłości jego brata w Baume-de- -Frontanay znalazła miejsce, gdzie mogła ukształtować pierwszą zreformowaną społeczność zakonną, dając tym samym początek całemu szeregowi następnych. Te wyrastały jak przysłowiowe grzyby po deszczu. Opierały się niewątpliwie na pierwszym zarysie konstytucji, sporządzonym przez świętą, z którego zachował się tylko tekst późniejszy (1430), znany pod nazwą Sentiments de Ste Colette. W 1442 święta spotkała się z Janem Kapistranem; jak się zdaje, był on zrazu przeciwny niektórym reformom Kolety. Zetknięcie z inną fascynująca postacią tych niespokojnych czasów, z Joanną d'Arc, jest wysoce prawdopodobne, ale historycznie nie poświadczone. Koleta zmarła w Gandawie 6 marca 1447 r. Sława jej cnót i cudownych czynów sprawiła, iż od razu otoczono ją czcią. Ale trudności wywołane niepokojami czasów przeszkodziły rychłej formalnej aprobacie tego kultu. Beatyfikowano ją dopiero w r. 1625, kanonizowano zaś w 1807 r.

Św Róza

Róża Venerini. Urodziła się w Viterbo 9 lutego 1656 r. Gdy miała 18 lat, przeżyła dramat serca i zatęskniła za życiem zakonnym. Jej ojciec, lekarz, umieścił ją wówczas jako pensjonariuszkę u sióstr dominikanek. Gdy zmarł, wróciła do domu i opiekowała się chorą matką. Nabrała wtedy lepszego rozeznania w sprawach duchowych i stała się też bardziej energiczną w pracy nad sobą. Gdy po ożenku brata została sama, zaczęła u siebie gromadzić niewiasty i młode dziewczęta na modlitwę różańcową. Spostrzegła wówczas, jak wielka jest ignorancja ludu w sprawach religijnych. Zainicjowała więc wieczorne lekcje katechizmu. Potem, w 1685 r., wspólnie z dwoma towarzyszkami otworzyła szkołę. W siedem lat później kardynał Barbarigo wezwał ją do prowadzenia podobnych dzieł na terenie diecezji Montefiascone. Pojawił się wówczas problem kształcenia przyszłych nauczycielek. Przez pewien czas znów działała w rodzinnym mieście, a równocześnie walczyła z rozmaitymi przeciwnościami i trudnościami finansowymi. Wezwano ją następnie do Rzymu, gdzie miała się zaopiekować szkołą założoną przez Łucję Filippini. Stamtąd czuwała nad rozrastającym się dziełem, które obejmowało już 40 szkół. W 1718 zredagowała dla instytutu definitywny tekst konstytucji. Zmarła 7 maja 1728 r. Zgromadzenie, które nazywano Maestre Pie Venerini, a także Maestre Sante albo - ale już po przeniesieniu do Stanów Zjednoczonych - Venerini Sisters, stawało się coraz to liczniejsze i obsługiwało coraz więcej szkół. W 1941 stało się zakonem o ślubach uroczystych. Jego założycielkę beatyfikował Pius XII w 1952 r.