Św. Teofana, św. Alojzego, św. Bernarda

Św. Teofan

Teofanes przyszedł na świat około 752 roku w znakomitej rodzinie spokrewnionej z macedońską dynastią cesarzy bizantyńskich. Poślubił córkę konstantynopolitańskiego patrycjusza, po kilku latach małżonkowie porzucili jednak życie świeckie i wstąpili do klasztorów. Teofanes założył w 786 roku w Azji Mniejszej klasztor świętego Agrosa (tú megálu Agrú) koło Sigrane, między miastem Kyzikos a ujściem rzeki Ryndakos[1]. W okresie walk ikonoklastycznych Teofan opowiedział się po stronie kultu ikon. Po dwóch latach więzienia i nieudanych próbach przeciągnięcia Teofanesa na stronę ikonoklastów, cesarz Leon V Armeńczyk zdecydował się na zesłanie go na wyspę Samotraki, gdzie Teofan zmarł w roku 818. Jako nieugięty obrońca kultu ikon zyskał sobie przydomek Wyznawcy (Homologetes) i został wyniesiony na ołtarze jako święty

Św. Alojzy Orione

Urodził się w Pontecurone (diecezja tortońska) 23 czerwca 1872 r. Jego ojciec był brukarzem. W wieku 13 lat Alojzy wstąpił do klasztoru franciszkańskiego w Vogherze koło Pawii, ale wkrótce zachorował i po roku musiał go opuścić. W latach 1886-1889 był uczniem św. Jana Bosko w oratorium w Valdocco w Turynie. 16 października 1889 r. wstąpił do seminarium diecezjalnego w Tortonie. Już jako kleryk poświęcał się służbie bliźnim w Stowarzyszeniu Wzajemnej Pomocy św. Marcjana oraz w Towarzystwie św. Wincentego. 3 lipca 1892 r. otworzył w Tortonie pierwsze oratorium dla chłopców. W następnym roku, mając 21 lat, otworzył kolegium w dzielnicy San Bernardino. 13 kwietnia 1895 r. Alojzy Orione został wyświęcony na kapłana. W ciągu kilku lat otworzył ośrodki wychowawcze w Mornico Losana koło Pawii, w Noto na Sycylii, w San Remo i w Rzymie. Wyróżniał się wielką miłością do Kościoła i następcy Piotra oraz troską o zbawienie dusz. Interesował się żywo problemami swoich czasów, dotyczącymi: wolności i jedności Kościoła, rozwoju idei modernistycznych i socjalistycznych, potrzeby ewangelizacji środowisk robotniczych. Wokół młodego kapłana zaczęli gromadzić się klerycy i księża, którzy pragnęli żyć jego ideałami. Tak powstało Małe Dzieło Boskiej Opatrzności. W 1899 r. ks. Orione założył zgromadzenie Pustelników Boskiej Opatrzności, którzy zgodnie z benedyktyńską zasadą ora et labora pracowali w koloniach rolniczych i oddawali się ewangelizacji wsi. Bp Igino Bandi, ordynariusz tortoński, dekretem z 21 marca 1903 r. zatwierdził kanonicznie Zgromadzenie Synów Boskiej Opatrzności (kapłanów, braci zakonnych i pustelników), którego celem było «zbliżać do Kościoła poprzez dzieła miłosierdzia maluczkich, ubogich». Ks. Orione pisał: «Nasz Pan Jezus Chrystus postanowił, że Piotr będzie sługą sług Bożych, i na nim zbudował swój Kościół, i jemu polecił troskę o jedność widzialnych rządów, aby coraz bardziej przybliżał ludzi do Boga». Dlatego szczególnym celem Małego Dzieła Boskiej Opatrzności było «łączyć i jednoczyć serdeczną i ścisłą więzią umysłu i serca synów ludu i klasy pracujące ze Stolicą Apostolską, w której — zgodnie ze słowami św. Piotra Chryzologa — Piotr żyje, przewodzi i daje prawdę wiary tym, którzy o nią proszą (ad Eut. 2)». W pierwszych Konstytucjach z 1904 r. wśród zadań nowego zgromadzenia wymieniona była również działalność na rzecz zjednoczenia podzielonego Kościoła. Z wielkim poświęceniem niósł pomoc ofiarom trzęsienia ziemi w Reggio Calabria i w Mesynie (1908 r.) oraz w Abruzji (1915 r.). Na prośbę papieża Piusa X pełnił obowiązki wikariusza generalnego diecezji mesyńskiej przez trzy lata. 29 czerwca 1915 r. założył Zgromadzenie Sióstr Małych Misjonarek Miłosierdzia, a potem Sióstr Sakramentek Niewidomych (1927 r.), do których następnie przyłączyły się także Siostry Kontemplatywne od Jezusa Ukrzyżowanego. Dla wiernych świeckich założył stowarzyszenia Dam Boskiej Opatrzności oraz Byłych Wychowanków i Przyjaciół. Po I wojnie światowej powstało wiele nowych szkół, kolegiów, kolonii rolniczych, dzieł charytatywnych i opiekuńczych, takich jak np. Małe Kottolenga, przeznaczone dla najbardziej cierpiących i opuszczonych mieszkańców peryferii wielkich miast. Począwszy od 1913 r. zgromadzenie obejmowało swą działalnością inne kraje. Pierwsza placówka zagraniczna powstała w Brazylii (1913 r.), a kolejne w Argentynie i Urugwaju (1921 r.), Palestynie (1921 r.), Polsce (1923 r.), na Rodos (1925 r.), w USA (1934 r.), Anglii (1935 r.) i Albanii (1936 r.). W latach 1921-1922 i 1934-1937 Alojzy Orione odbył dwie podróże misyjne do Ameryki Łacińskiej. Odwiedził Argentynę, Brazylię, Urugwaj i Chile. Cieszył się zaufaniem papieży oraz najwyższych władz Stolicy Apostolskiej, która powierzała mu wiele delikatnych zadań, dotyczących zarówno wewnętrznych spraw Kościoła, jak relacji ze społecznością świecką. Był wybitnym kaznodzieją, spowiednikiem i niestrudzonym organizatorem pielgrzymek, misji, procesji. Wielkim nabożeństwem otaczał Matkę Bożą, o czym świadczą wybudowane przez niego sanktuaria w Tortonie oraz w Fumo. Odszedł do Pana 12 marca 1940 r. w San Remo, powtarzając szeptem: «Jezu! Jezu! Idę!»

św. Bernard

ur. ok. 1330 w Kapui, zm. 5 października 1399) – dominikanin (OP), generał zakonu w latach 1380-1399, błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego. Pochodził z włoskiej rodziny szlacheckiej delle Vigne (de Vineis). Studiując w Bolonii wstąpił do Zakonu Braci Kaznodziejów (1348). W roku 1380 został wybrany generałem zakonu, postawił sobie wówczas za cel jego odnowę. Był spowiednikiem i kierownikiem duchowym św. Katarzyny ze Sieny oraz jej biografem. Został beatyfikowany 15 maja 1899 roku przez papieża Leona XIII.