Św. Ludwika, św. Klemensa

Św. Ludwika

Ludwika urodziła się w Paryżu 12 sierpnia 1591 r. Jej ojciec był radcą parlamentu francuskiego. Niemal całą młodość Ludwika spędziła w internatach zakonnych: najpierw w luksusowym internacie sióstr dominikanek z Poissy, gdzie przebywała do 13. roku życia, potem zaś w znacznie skromniejszym miejscu w Paryżu. Za radą krewnych 5 lutego 1613 r. wyszła za Antoniego Le Gras, sekretarza królowej Anny Medycejskiej. Wkrótce urodziła syna, Michała. W małżeństwie nie zaznała szczęścia. Mąż był nerwowy, gwałtowny, nadto na skutek schizofrenii utracił intratną posadę. Zmarł młodo w roku 1625. Po owdowieniu Ludwika umieściła syna w szkole z internatem. Pod kierownictwem św. Franciszka Salezego i św. Wincentego a Paulo Ludwika czyniła duże postępy na drodze doskonałości chrześcijańskiej. Wincenty ustanowił ją najpierw wizytatorką bractw miłosierdzia. Wywiązała się z tego zadania bardzo dobrze, odwiedzając poszczególne placówki, instruując, usuwając nadużycia, zapalając do miłosierdzia. Wtedy św. Wincenty powierzył jej bezpośrednią opiekę nad "Córkami Miłości". Były to proste, wiejskie dziewczęta, które miały dobrą wolę, ale najczęściej nie miały pojęcia, jak się zachować przy chorych i ubogich. W ten sposób zrodziło się wielkie dzieło, nowa rodzina zakonna "Sióstr Miłosierdzia", zwana popularnie szarytkami. Za dzień narodzin zgromadzenia uważa się 25 marca 1642 roku, kiedy to pierwsze cztery siostry wraz z panią Le Gras złożyły swoje śluby na ręce św. Wincentego. Ludwika zmarła 15 marca 1660 roku w wieku 69 lat. Na chwałę ołtarzy musiała długo czekać: beatyfikował ją papież Benedykt XV w roku 1920, a kanonizował papież Pius XI w 1934 roku. Papież Jan XXIII ogłosił św. Ludwikę patronką służby socjalnej (1960). Relikwie Świętej spoczywają w kaplicy domu macierzystego Sióstr Miłosierdzia w Paryżu.

św. Klemens

Klemens Hofbauer (Dworzak). Na chrzcie św. otrzymał imię Jan, sam podpisywał się jako Jan Klemens Maria, ale na stałe przylgnęło doń to drugie imię, nadane mu przez pustelników z Tivoli, i jako Klemens został też kanonizowany. Nieco inaczej rzecz ma się z jego nazwiskiem. Ojciec nazywał się Dvořak, ale gdy z Budziejowic Czeskich przeniósł się do miejscowości, gdzie istniała silna kolonia niemiecka, zaczął używać niemieckiego odpowiednika Hofbauer i tym właśnie nazwiskiem legitymował się nasz święty. Niemniej piśmiennictwo polskie lubi go określać pierwotnym nazwiskiem słowiańskim i stąd często zwie go Dworzakiem. Klemens urodził się 26 grudnia 1751 r. w Tasowicach na Morawach, w licznej rodzinie rzeźnika. Wychowanie zawdzięczał przede wszystkim matce, która w siedem lat po jego urodzeniu owdowiała. Jej ubóstwo nie pozwoliło mu na kształcenie się, za którym od najwcześniejszych lat tęsknił. Chwycił się tedy zawodu piekarza, który po odbyciu praktyki uczniowskiej spełniał u norbertanów w Klosterbrück. Ale chęć zostania kapłanem nie dawała mu spokoju. Przerywając pobyt u norbertanów, wybrał się do Rzymu, a stamtąd do Tivoli, gdzie podjął próbę życia pośród osiadłych tamże pustelników. Nie odpowiadało mu ono. Wróciwszy do Klosterbrück, uprosił sobie przyjęcie do gimnazjum, które opłacał wypełnianiem w klasztorze rozmaitych posług domowych. W tym czasie jeszcze raz spróbował życia pustelniczego w Mühlfrauen pod Tasowicami, potem powędrował do Wiednia, gdzie znów podjął pracę jako piekarz. O kapłaństwie nadal nie przestawał marzyć. Przyszły mu z pomocą trzy siostry von Maul. Dzięki ich wsparciu zdołał w końcu podjąć studia teologiczne na miejscowym uniwersytecie. Ukończywszy je, udał się z T. Hüblem, przyjacielem z lat studenckich, do Rzymu. Tym razem zetknęli się nie z pustelnikami, ale z przeznaczeniem swego życia: z powstałym niedawno zakonem redemptorystów. W marcu 1785 r. ukończyli u nich nowicjat i otrzymali święcenia kapłańskie. Tegoż samego roku wyruszyli razem na północ, aby przeszczepić młody organizm zakonny za Alpy. Starania wszczęte przez nich w józefińskim Wiedniu okazały się płonne. Skierowano ich wówczas do Stralsundu na Pomorzu Szwedzkim. Ale najpierw wypadało im stawić się u nuncjusza papieskiego w Warszawie. Tak dotarli do Polski, gdzie spędzić mieli wiele lat na ciężkiej, a nader owocnej pracy (1787-1808). Zatrzymani przez nuncjusza, zamieszkali najpierw przy pojezuickim kościele na Starym Mieście, potem otrzymali do obsługi kościół Św. Benona, przeznaczony dla cudzoziemców, i przy nim to założyli pierwszą w Polsce placówkę zakonną. Rozwinęli przy niej gorliwą i wszechstronną działalność: na ambonie i w konfesjonałach, w zakładanych przez się szkołach i w walce z ignorancją religijną, przy zbieraniu środków na ratowanie nędzarzy i organizowaniu różnych akcji charytatywnych. Przyrównywano ich działalność do nieustannej misji odprawianej u Św. Benona; misji tej przewodniczył Klemens Hofbauer. Nie jedyne to zresztą pole jego działania nad Wisłą. Jako wikariusz generalny swego zakonu na kraje północne starał się zapewnić mu jak największy rozwój. W tym celu założył nowicjat. Gdy zaś zaczęły się mnożyć w Warszawie trudności stawiane mu zrazu przez władze zaborcze, potem także przez władze Księstwa Warszawskiego, zabiegał o znalezienie miejsc na otwarcie nowych placówek. W tym celu jeździł do zachodnich Niemiec, Szwajcarii oraz Francji. W 1808 r. dotknął go w końcu dekret banicyjny. Zrazu wywieziony z innymi do twierdzy w Kostrzyniu, potem, po podpisaniu odpowiednich zobowiązań, zwolniony - udał się Klemens do Wiednia. Osiadłszy przy kościele Sióstr Urszulanek, bez zwłoki podjął tam tę samą gorliwą działalność, co w Warszawie. Pośród wybitnych ludzi, z którymi ponawiązywał kontakty, nie zabrakło także Polaków. Spełniał nadal trudne funkcje przełożeńskie, co stało się solą w oku przesiąkniętych józefinizmem władz wiedeńskich. Trudności, jakie z tego względu przeżywał, rozproszyła w końcu osobista rozmowa papieża z cesarzem. Życie Klemensa zbliżało się już jednak do swego końca. Zmarł 15 marca 1820 r. Pogrzeb stał się wielką manifestacją i pierwszym objawem pośmiertnej czci. Cześć tę aktem beatyfikacyjnym zatwierdził w r. 1888 Leon XIII. Kanonizował Klemensa Pius X w 1904 r. Klemens Marchisio. Urodził się 10 marca 1833 r. w Racconigi, niedaleko Cuneo, w północnych Włoszech. Wcześnie okazywał chęć zostania kapłanem. W Turynie był przez jakiś czas uczniem św. Józefa Cafasso. W r. 1856 otrzymał święcenia kapłańskie. Zastępował potem proboszcza w Cambiano, a następnie przez czterdzieści siedem lat sam proboszczował w Rivalba Torinese. W r. 1877 założył zgromadzenie sióstr pod wezwaniem św. Józefa: Istituto delle Figlie di san Giuseppe (Institutum Filiarum a S. Joseph). Papieską aprobatę otrzymało ono w r. 1903. Gorliwy kapłan zmarł 16 grudnia tegoż roku. Beatyfikował go w r. 1984 Jan Paweł II.