Św. Bazylego Wielkiego Św. Grzegorza z Nazjanzu

Bazyli – grec. Basileus (król)

Grzegorz- grec. Gregorius (gorliwy)

Święty Bazyli Wielki urodził się w 329 roku; był biskupem, pisarzem teologicznym i twórcą życia zakonnego dla  Kościoła wschodniego. Odznaczał się szeroką wiedzą i niestrudzoną pracowitością, był też znakomitym oratorem i człowiekiem ogromnego miłosierdzia. Odbył podróż po Egipcie, Palestynie, Syrii, Mezopotamii, zapoznając się z życiem ascetów. Powróciwszy do rodzinnego domu, rozdał swoją majętność ubogim, a sam podjął życic pustelnicze. Nad rzeką Iris założył pustelnię, gdzie zaczęły gromadzić się zastępy mnichów. W 364 roku został kapłanem, sześć lat później arcybiskupem w swoim mieście - Cezarei Kapadockiej. Człowiek szerokiej wiedzy, znakomity mówca, pracowity i miłosierny. Bronił chrześcijaństwa przed arianami. Pozostawił bogatą spuściznę literacką. Poprzez swój “Asceticon" stal się ojcem i prawodawcą monastycyzmu wschodniego. Twórca liturgii wschodniej. Dzięki temu jeszcze za życia zasłużył sobie na przydomek „wielki”, a po śmierci zyskał tytuł doktora Kościoła. Zmarł w 378 roku.

Biskupem (pierwszym patriarchą Konstantynopola), teologiem i pisarzem religijnym był również przyjaciel św. Bazylego- Święty Grzegorz z Nanzjanzu, znany też jako wspaniały kaznodzieja. Dzięki temu stał się jednym z największych doktorów Kościoła wschodniego. Zrzekł się godności metropolity, aby w samotni oddawać się kontemplacji i pracy pisarskiej. W swych poematach, których ocalało 245, pisze o tajemnicy wiary oraz przeżycia mistycznego.

Patron bazylianów i poetów. Zmarł w 389 roku.