Św. Zachariasza, św. Benwenuta, św. Baldwina

Zachariasz- hebr. (Bóg pamięta)

Zachariasz był synem Polychroniusza z Kalabrii. Był Grekiem, ale urodzonym we Włoszech. Nie znamy szczegółów z jego lat młodzieńczych. Możliwe, że współpracował ze św. Grzegorzem III i był diakonem, którego podpis figuruje na synodzie rzymskim w roku 732. 3 grudnia 741 roku został wybrany na stolicę Piotrową. Wybór Zachariasza na papieża nie wymagał już cesarskiego zatwierdzenia, niemniej jednak Zachariasz natychmiast po wyborze wysłał legatów do cesarza Konstantyna V Kopronyma (719-775), zawiadamiając go o wstąpieniu na tron św. Piotra i prosząc o przywrócenie kultu obrazów. Zachariasz był ostatnim z papieży tzw. wschodnich, który zwrócił się do cesarza o zatwierdzenie swojego wyboru. Łagodnością i życzliwością zjednał sobie lud Italii, cesarza i sąsiadów. Utrzymywał dobre stosunki z Konstantynopolem. Zawarł pokój z Longobardami, odzyskując część ziem i jeńców. Kiedy zaprzyjaźniony król Ratchis utracił tron, przyjął go do siebie. Zawarł sojusz z Frankami oraz udzielił poparcia Pepinowi Małemu. Zachariasz odrestaurował i upiększył wiele kościołów. Przeniósł swoją siedzibę z Palatynu do Lateranu i powiększył tamtejszy pałac. Zmarł w Rzymie po 11 latach pontyfikatu 15 marca 752 roku. Został pochowany w bazylice św. Piotra. Wszedł do literatury chrześcijańskiej jako tłumacz na język grecki łacińskich Dialogów św. Grzegorza Wielkiego.

Benwenut- włos. Bebe (dobrze) i enut (przychodzący)

Pochodził z rodziny szlacheckiej. Do zakonu franciszkańskiego został przyjęty przez św. Franciszka w 1222. Spędził życie, posługując trędowatym w leprozoriach. Zmarł w Corneto w Apulii (Capitanata) ok. 1232

Baldwin- germ. Bald (śmiałość) i win (przyjaciel)

Najpierw był mnichem w benedyktyńskim klasztorze w Mont-Blandin (Flandria), potem w klasztorze w Levesham (Anglia), próbował nawet życia pustelniczego. Ściągnięty z powrotem do Flandrii, osiadł niedaleko Gandawy (około 30 km na płn. wschód), aby wieść tam dalej życie eremickie. Gdy jednak przybyli doń uczniowie, przekształciło się ono z wolna w życie cenobityczne, a potem - dzięki dotacjom hrabiego Flandrii Baldwina IX - w nowe opactwo. Baldwin z Boucle zmarł w r. 1205. W dziesięć lat później założone przezeń opactwo, które zaczęto nazywać Baudeloa (= Balduini laus), przeszło w ręce cystersów.